پیلینگ

پیلینگ های شیمیایی

پیلینگ یا به اصطلاح لایه برداری یکی از روشهای جوانسازی و ترمیم پوست می باشد که تاریخچه بسیار قدیمی دارد. اولین بار مردم مصر باستان با استفاده از روغنهای حیوانی، نمک و شیر ترش برای شادابی و طراوت پوست پیلینگ انجام می دادند. در واقع شیر ترش حاوی اسید لاکتیک و آلفا هیدروکسی اسید است که عامل اصلی پیل هستند. کلوئوپاترا، ملکه مصر از وان شیرترش  برای زیبایی پوست استفاده می کرده است. در فرانسه قدیم زنان از شراب کهنه در وان که حاوی تارتاریک اسید است جهت جواتسازی استفاده می کردند.

آغاز دوره جدید پیلینگ از سال 1952بود؛ وقتی جورج مک کی در نیویورک از فنل (یک ماده ضد عفونی کننده) به عنوان یک عامل لایه بردار(پیلینگ)  برای درمان اسکارهای آکنه صورت (جوشگاه) استفاده کرد.

از آن زمان عوامل پیلینگ بدلیل نتایج خوبی که داشتند بسیار مورد توجه قرار گرفت و دانشمندان فرمولهای جدید و ترکیبات فراوانی از عوامل پیلینگ را بکار بردند. اگرچه با ظهور لیزرهای غیر تهاجمی و دستگاههای سیستمهای نوری در ابتدا سبب کاربرد کمتر پیل های شیمیایی شد اما بدلیل گرانی لیزر و در دسترس نبودن، همچنان پیلینگ ها جهت درمان لک و جوش و اسکار آکنه، جوانسازی و بهبود تغییرات پیری ناشی از آفتاب استفاده می شود. نیز اخیرا با ظهور مواد شیمیایی جدیدتر و موثرتر و مطمئن تر مثل اسید ماندلیک، اسید لاکتیک، اسید پیروویک، اسید فیتیک و پیل های ترکیبی و مرحله ای، انقلابی در پیلینگ رخ داد و مجددا امروزه بسیار مورد توجه پزشکان است و نتایج مطلوبی را بهمراه دارد.

هدف پیلینگ در واقع تخریب پوست با عمق مشخص بدون ایجاد اسکار است و در نهایت بازسازی مجدد پوست سبب بهبودی وضعیت قبلی و جوانسازی می شود. پیل های شیمیایی براساس عمق نفوذ و تخریب پوست به 4 دسته: بسیار سطحی، سطحی، عمق متوسط و عمیق تقسیم می شوند.

عمق پیل توسط عوامل متعددی مشخص می شوند که مهمترین آن قدرت و مشخصات عامل پیل است. نیز هر چه غلظت عامل پیل (که به شکل درصد مشخص میشود) بیشتر باشد  عمق پیل بیشتر میشود.

در بعضی از پیلها مانند پیل های اسید میوه (گلیکولیک اسید) طول مدت باقی ماندن عامل پیل روی پوست عمق پیل را مشخص می کند و هرچه بیشتر باشد پیل عمیق تری صورت میگیرد.

همینطور تکنیک انجام پیل، میزان تمیزی پوست قبل از پیل، مشخصات پوست بیمار مثل ضخامت و چربی پوست و تغییرات آفتابی پوست و در نهایت محل پیل، میزان نفوذ و عمق پیل را مشخص می کند.

بنابراین نکته مهم در پیل های شیمیایی ویزیت و معاینه کامل بیمار قبل از انجام پیل توسط پزشک متخصص است که با توجه به هدف درمانی (آکنه, اسکار آکنه، لک های پوستی، جوانسازی و بهبود چروکها)، نوع پوست بیمار (چرب و ضخیم یا خشک و حساس، تیره یا روشن) و شرایط داخلی و بیماریهای زمینه و داروهای مصرفی بیمار برنامه درمانی وی را تعیین کند. این که چه نوع پیلی را انجام دهد و فواصل درمان و درمانهای ترکیبی را مشخص کند.

پس از انچام پیل بدلیل تخریب لایه های سطحی پوست، پوست به نور آفتاب حساس تر است و فرد بایستی پرهیز از نور آفتاب و مصرف مکرر ضد آفتابها را داشته باشد و تا زمان بهبودی کامل از کرم های ترمیمی و رطوبت رسان مخصوص استفاده کند تا دچار عوارض لک و عدم ترمیم نشود. در پیل های عمقی مانند تری کلرو استیک 35 درصد بایستی یک هفته مراقبت کامل بعد از انجام پیل داشته باشند و پرهیز کامل از آفتاب و مراقبت از زخم را انجام دهند چرا که پوست تیره شده و بتدریج از اطراف دهان جدا شده و می افتد و پوست زیرین بسیار شفاف و قوام بهتری دارد.

در انتها چند پیل کاربردی و موارد مصرف آن به شرح زیر معرفی می شود:

1. پیل اسید میوه یا گلیکولیک اسید یا پیل آلفا هیدروکسی اسید(AHA):
   • نوع پیل: سطحی
   • موارد کاربرد: شادابی پوست، چروکهای ظریف، بهبودی بافت خشن و زبری پوست، آکنه و لک آن و ملاسما
2. میلک پیل (Milk Peel ) محصول لابراتوار درماسوتیک فرانسه (DERMACEUTIC):
   • نوع پیل: سطحی
   • موارد کاربرد: شفافیت و درخشانی پوست، بهبودی پوست چرب و منافذ باز پوست
   • عوامل فعال پیل: اسید گلیکولیک، اسید لاکتیک، اسید سالیسیلیک
3. ملاپیل (Mela Peel) محصول لابراتوار درماسوتیک فرانسه (DERMACEUTIC):
   • نوع پیل: متوسط
   • موارد کاربرد: لک های پوستی و ملاسما، شفافیت و درخشندگی پوست
   • عوامل فعال پیل: آزلائیک اسید، سالیسیلیک اسید، اسید فریک، اسید فیتیک، کوجیک اسید، رتینول و آربوتین
4. پیل تری کلرواستیک اسید (TCA):
   • نوع پیل: در غلظت 35 درصد عمقی است.
   • موارد کاربرد: اسکار آکنه، کک مک و تیرگی دور چشم